Bez tytułu (1)

4.15 nad ranem i moja grzeczna, słodka Kizia-Mizia rozpoczyna koncert symfoniczny na jednego kota. Początkowo delikatnie, z gracją i wdziękiem daje mi do zrozumienia, że nadeszła pora na kocią toaletę. Kiedy jednak nie daję znaków życia, tzn. ignoruję ją i udaję, że jej nie słyszę, słodka i grzeczna Kizia-Mizia zaczyna się drzeć w niebo głosy. Miałczy jakby ktoś ją obdzierał ze skóry, prycha, sapie, mruczy, łazi po mnie, zaczepia, drapie, wciska nos między poduszkę a moją głowę. Wstaję. Otwieram okno i wypuszczam moją chuligankę na łono natury; tam gdzie będzie mogła zjednoczyć się z naturą w akcie kupkania i siuśkania. Myślę sobie, że wyuzdany i perwersyjny sen o Evanie McGregorze powróci, wystarczy, że zamknę moje zbolałe powieki. Ale nie! 4.45 i Kot-terrorysta powraca. Tym razem jej zawodzenia i jęki mają za zadanie uświadomić mi, że jest niewyobrażalnie głodna  i właśnie nadeszła pora na małe, co nie, co! Wstaję i idę do kuchni. Spod stołu wyciągam trzy kocie miseczki. Do brązowej miseczki nakładam wątróbkę w sosie maksaga (???), do białej wsypuję dwie garście suchej karmy dla kota, z wołowiną i warzywami, a do ostatniej, czerwonej z krową, nalewam mleka. Wyraz uszczęśliwionej mordki mojego kociego słonecznika, bezcenne. Wracam do alkowy. 5.30 i jedno uderzenie zegara. Myślę sobie, że właśnie zaczyna się higieniczny rytuał mojego Kota-psychopaty. Mlaska, ślini się, cmoka, a wszystko po to, aby umyć się w najbardziej ukrytych i najintymniejszych, i z cała pewnością niemających styczności z jedzeniem, miejscach swojego seksownego, kociego ciałka. 6.00 i zaczyna się przeciąganie, drapanie, włażenie na stół, biurko, szafę, ale przede wszystkim, nieustające i narastające ,,gadanie”, bo mój kot ,,gada”: miau… miau… łałał… miau… łałłłłłł… aaaaaaaaa… miauuuuuu…, Co w wolnym tłumaczeniu znaczy: ,,Właśnie wlazłam do twojej torby, obgryzam grzbiety twoich książek, przegryzłam kabel od ładowarki, wcisnęłam się w nogawkę twoich nowych, drogich spodni, wciągnęłam jak odkurzacz ciasteczka, które nieopatrznie zostawiłaś na regale; szóstej półce od dołu, wrzuciłam ci trzy kapsle do lewego i cztery do prawego buta, zaglądam, obwąchuję i włażę wszędzie tam, gdzie mi nie pozwalasz”. 7.00 i rozpoczyna się mickiewiczowska godzina miłości! Mój koci pieszczoszek zaczyna mruczeć, tarzać się w pościeli, lizać mnie po twarzy, masować, wpychać swoją głowę w moje oko, uda, brzuch, drepcze i sapie, sapie i drepcze, a wszystko po to abym ją głaskała, przytulała i tarmosiła. I tak też się dzieje! 8.00 i pora wstawać. Przecieram oczy, strzepuję resztki snu, wzdycham i idę do kuchni, aby przygotować sobie kubek gorącego mleka. A mój samolubny sowizdrzał? Idzie spać! 

            Tak zaczyna się każdy kolejny dzień mojej smutnej egzystencji, tzn., od kiedy przygarnęłam mojego Kociego-Parchatka.

            Zawsze miałam słabość do kotów. Wszystkie małe dziewczynki, w swoich małych, różowiutkich wózeczkach, woziły lalki-bobasy, a ja wyłapywałam, co do ostatniej sztuki, podwórkowe koty i stawałam się dla nich kocią mamą. Żeby tego było mało, kiedy wracałam do domu mama nalewała mi mleka do miseczki, nie do szklanki, kubka, jak cywilizowanemu, małemu człowieczkowi, tylko do miseczki, pozwalając pić z niej na podłodze, języczkiem, jak kotek. Niewiele mam takich, pozytywnych wspomnień z dzieciństwa.

            Mózg to najbardziej nieobliczalny organ ludzkiego ciała, kodujący zaskakujące obrazy i wydarzenia, których w żaden sposób nie jestem w stanie kontrolować, czy zweryfikować. Wystarczy bodziec w postaci małej, pulchnej, szczerbatej dziewczynki, abym przypomniała sobie dzień, w którym okrutny los pozbawił mnie, wtedy pięcioletnią dziewczynkę, dwóch mlecznych, przednich zębów. Pomógł mi mój starszy brat. Dreptałam za nim krok w krok, marudziłam i płakałam, aż w końcu uległ. Interwencja stomatologa-amatora trwała krótko i bezboleśnie, niestety, doprowadzając do rozpaczy pacjentkę. Nie takiego, bowiem efektu się spodziewałam.

,,Włóż je z powrotem”. Mówiłam przez łzy. ,,Włóż je”. Prosiłam i małą drżącą rączką podsuwałam bratu zawinięte w chusteczkę, dwie, małe przyczyny mojego nieszczęścia. Pamiętam, że wszyscy się śmiali. Bo to było zabawne. Wypada mi tak napisać. Finał tej historii był taki, że obraziłam się na wszystkich i uciekłam z domu. Nie uciekłam, co prawda daleko, bo do ogrodu, ale już wtedy, mając pięć lat życia za sobą, ta forma dialogu stała się dla mnie ostatecznym argumentem. Pamiętam, że wdrapałam się na czubek jabłoni i spędziła tam całą noc.

              Nikt nie zauważył braku jednego, najmniejszego członka rodziny.

            Nad ranem zeszłam z drzewa (darwinowska ewolucja górą) i wróciłam do domu. Byłam już innym dzieckiem. Tego dnia, a raczej tej nocy, ostatecznie ukształtował się mój charakter - trzy słowa, mrukliwa, obojętna i permanentnie nieuśmiechnięta. Chociaż ta ostatnia cecha przeszła ewolucję. W dniu, w którym próg mojego domu przekroczyła, wychudzona i zapchlona kotka, zaczął pojawiać się na mojej twarzy uśmiech. Cień uśmiechu? A może po prostu grymas? No, w każdym bądź razie coś na kształt uśmiechu na pewno.

           Mieszkam w starej kamienicy. Ulica Tartaczna 23. Mieszkanie nr 5. Mieszkanie o dużych niebieskich oknach, ze skrzypiącą podłogą i skrzypiącymi dużymi, niebieskimi oknami. Przestronne. Sypialnia z tarasem obrośniętym klonem, salon z kominkiem, łazienka z wielką, blaszaną wanną na środku, mały, gospodarczy pokój, służący prawdopodobnie do przechowywania drewna na opał, kartofli i konfitur oraz nieprzyzwoicie ogromna, równie niebieska jak okna kuchnia, to moje kingdom, my treasure. Było tanie, ale zważywszy na kruczek, a raczej kruczki, takie małe, nic nieznaczące, ukryte, napisane małym druczkiem w umowie, nieistotne elementy, to drogie jak cholera. Ale jak się nie ma tego, co się lubi, to się lubi, co się ma. Chociaż, gówno prawda. Otóż, jakby to precyzyjnie określić, kurcze, no, dokładnie sprecyzować, no to te kruczki, te małe, takie, że no wiesz czytelniku, niby okazja, super, a jak przyjdzie, co, do czego to się okazuje, że przez twój salon, codziennie w samo południe, przebiega stado bawołów, highway, za oknem lotnisko, dworzec kolejowy, siedziba stacji Radia Maryja i nie istniejący Bóg raczy wiedzieć, co jeszcze. Moje kruczki żyją, mówią dzień dobry, uśmiechają się do mnie i życzą miłego dnia, są jak drzazga w małym palcu, jak uwierający kamyk w bucie. Na ich widok z nerwów złapie cię kolka, zaschnie Ci w gardle, dostaniesz czkawki, może nawet popuścisz.